Uzm. Pedagog. Ferah Diba İzgi
Geçtiğimiz günlerde yaşanan küçük bir olay, iyiliğin insana ne denli şifa sunduğunu bir kez daha hatırlattı. Kalabalık bir caddede, yaşlı bir adam elindeki ağır poşetlerle yürümekte zorlanıyordu. Yanından geçen bir genç, hiç tereddüt etmeden yaşlı adama yardım etti; poşetleri aldı, onu yolun karşısına geçirdi. O an, yaşlı adamın yüzünde beliren minnet dolu gülümseme, sadece ona değil, yardımı eden gence de huzur veren bir karşılık oldu.
Bu basit ama anlamlı an, iyilik yapmanın iki tarafı da nasıl beslediğinin küçük ama etkileyici bir örneği. Araştırmalar, iyiliğin sadece karşı tarafa değil, aynı zamanda iyiliği yapan kişiye de ruhsal ve fiziksel şifa sunduğunu gösteriyor. Öyle ki, iyiliğin olumlu etkileri üzerine yapılan bilimsel çalışmalar, iyiliğin insan psikolojisi ve sağlığı üzerindeki iyileştirici gücünü kanıtlar nitelikte.
İyilik yapmanın bireyin ruh sağlığı üzerindeki etkileri üzerine yapılan birçok araştırma, iyiliğin hem ruhsal hem de fiziksel şifa sunduğunu ortaya koymaktadır. Psikolog Martin Seligman, pozitif psikoloji alanında yaptığı çalışmalarla, iyilik yapmanın insan mutluluğunu artırdığını ve kişinin kendisini daha anlamlı hissetmesini sağladığını belirtir. Seligman, iyiliğin insanların pozitif duygu durumlarını güçlendirdiğini ve yaşam doyumunu artırdığını vurgulamaktadır (Seligman, 2002).
Bununla birlikte, iyiliğin fizyolojik boyutta da şifalandırıcı etkileri bulunmaktadır. Örneğin, Carnegie Mellon Üniversitesi’nde yapılan bir araştırma, gönüllü faaliyetlerde bulunan bireylerin bağışıklık sistemlerinin daha güçlü olduğunu ve bu kişilerin stresle daha sağlıklı başa çıktığını göstermiştir. Araştırma sonucuna göre, iyilik yapmanın stresi azaltarak kalp sağlığını desteklediği ve depresyon riskini düşürdüğü gözlemlenmiştir (Poulin, 2013).
İyilik yapmanın insana kattığı anlam ve aidiyet duygusu da önemlidir. Emory Üniversitesi’nde yapılan bir araştırmada, başkalarına karşı şefkat ve yardımseverlikle yaklaşan kişilerin beynindeki “zevk” merkezi olan striatumun harekete geçtiği ve bu aktivitenin kişiye mutluluk verdiği tespit edilmiştir. Bu da gösteriyor ki, iyilik yapmak aslında beynin ödül sistemini harekete geçirerek kişiyi ruhen besler (Rilling et al., 2002).
Sonuç olarak, iyiliğin şifası; hem ruhsal hem de bedensel anlamda kendini göstermektedir. Bilimsel veriler, iyilik yapmanın kişiyi yalnızca mutlu etmediğini, aynı zamanda daha sağlıklı bir yaşama katkı sağladığını kanıtlamaktadır. Bu da iyiliğin sadece başkalarına değil, bizzat yapan kişiye de bir şifa kaynağı olduğunu göstermektedir.
Kaynaklar:
• Seligman, M. E. P. (2002). Authentic Happiness. New York: Free Press.
• Poulin, M. J., Brown, S. L., Dillard, A. J., & Smith, D. M. (2013). “Giving to Others and the Association Between Stress and Mortality.” American Journal of Public Health, 103(9), 1649-1655.
• Rilling, J. K., Gutman, D. A., Zeh, T. R., Pagnoni, G., Berns, G. S., & Kilts, C. D. (2002). “A Neural Basis for Social Cooperation.” Neuron, 35(2), 395-405.
A recent small incident served as a reminder of the healing power of kindness. In a bustling street, an elderly man struggled to carry his heavy bags. A young passerby, without hesitation, offered assistance—taking the bags and helping the man cross the road. The grateful smile on the elderly man’s face was a reciprocal act of appreciation, bringing a sense of peace not only to him but also to the young helper.
This simple yet impactful moment exemplifies how acts of kindness can be mutually nourishing. Research consistently demonstrates that kindness provides psychological and physical healing benefits not only to the recipient but also to the giver. Scientific studies on the positive effects of kindness underscore its therapeutic influence on human psychology and health.
Numerous studies investigating the effects of kindness on mental health reveal that it promotes both psychological and physical well-being. Psychologist Martin Seligman, a pioneer in positive psychology, asserts that acts of kindness increase human happiness and impart a sense of meaningfulness. Seligman emphasizes that kindness fosters positive emotions and enhances life satisfaction (Seligman, 2002).
In addition, kindness has significant physiological benefits. A study from Carnegie Mellon University found that individuals engaged in volunteer activities had stronger immune systems and coped with stress more effectively. Results indicated that acts of kindness reduce stress, support heart health, and lower the risk of depression (Poulin, 2013).
The sense of meaning and belonging derived from kindness is also significant. Research at Emory University showed that when individuals approach others with compassion and a willingness to help, the brain’s “reward” center, the striatum, activates, bringing happiness to the giver. This finding suggests that kindness activates the brain’s reward system, nourishing the individual psychologically (Rilling et al., 2002).
In conclusion, the healing power of kindness manifests both mentally and physically. Scientific data indicate that kindness not only brings happiness but also contributes to healthier living, proving that kindness is a source of healing for both the recipient and the giver.
References:
• Seligman, M. E. P. (2002). Authentic Happiness. New York: Free Press.
• Poulin, M. J., Brown, S. L., Dillard, A. J., & Smith, D. M. (2013). “Giving to Others and the Association Between Stress and Mortality.” American Journal of Public Health, 103(9), 1649-1655.
• Rilling, J. K., Gutman, D. A., Zeh, T. R., Pagnoni, G., Berns, G. S., & Kilts, C. D. (2002). “A Neural Basis for Social Cooperation.” Neuron, 35(2), 395-405.
A recent small incident served as a reminder of the healing power of kindness. In a bustling street, an elderly man struggled to carry his heavy bags. A young passerby, without hesitation, offered assistance—taking the bags and helping the man cross the road. The grateful smile on the elderly man’s face was a reciprocal act of appreciation, bringing a sense of peace not only to him but also to the young helper.
This simple yet impactful moment exemplifies how acts of kindness can be mutually nourishing. Research consistently demonstrates that kindness provides psychological and physical healing benefits not only to the recipient but also to the giver. Scientific studies on the positive effects of kindness underscore its therapeutic influence on human psychology and health.
Numerous studies investigating the effects of kindness on mental health reveal that it promotes both psychological and physical well-being. Psychologist Martin Seligman, a pioneer in positive psychology, asserts that acts of kindness increase human happiness and impart a sense of meaningfulness. Seligman emphasizes that kindness fosters positive emotions and enhances life satisfaction (Seligman, 2002).
In addition, kindness has significant physiological benefits. A study from Carnegie Mellon University found that individuals engaged in volunteer activities had stronger immune systems and coped with stress more effectively. Results indicated that acts of kindness reduce stress, support heart health, and lower the risk of depression (Poulin, 2013).
The sense of meaning and belonging derived from kindness is also significant. Research at Emory University showed that when individuals approach others with compassion and a willingness to help, the brain’s “reward” center, the striatum, activates, bringing happiness to the giver. This finding suggests that kindness activates the brain’s reward system, nourishing the individual psychologically (Rilling et al., 2002).
In conclusion, the healing power of kindness manifests both mentally and physically. Scientific data indicate that kindness not only brings happiness but also contributes to healthier living, proving that kindness is a source of healing for both the recipient and the giver.
References:
• Seligman, M. E. P. (2002). Authentic Happiness. New York: Free Press.
• Poulin, M. J., Brown, S. L., Dillard, A. J., & Smith, D. M. (2013). “Giving to Others and the Association Between Stress and Mortality.” American Journal of Public Health, 103(9), 1649-1655.
• Rilling, J. K., Gutman, D. A., Zeh, T. R., Pagnoni, G., Berns, G. S., & Kilts, C. D. (2002). “A Neural Basis for Social Cooperation.” Neuron, 35(2), 395-405.
Yorum Yazın